|
De
Zeeluipaard
 De
orde van de Pinnipedia of vinvoetigen bestaat
uit drie families : zeehonden, zeeleeuwen en de
walrus. De zeeluipaard behoort tot de zeehonden.
Familie : Phocidae - geslacht : Hydrurga en
soort : Hydrurga leptonyx.
Door zijn enorme gestroomlijnde lijf, platte kop
en machtige voorvinnen heeft de zeeluipaard veel
weg van een reptiel. In werkelijkheid gaat het
hier om een zeezoogdier met grote, scherpe
tanden en krachtige kaken waarmee hij zijn
warmbloedige prooi vangt : pingu�ns en zelfs
andere zeehonden.
Zeeluipaarden vormen alleen gedurende de
paartijd groepen. Kort nadat het vrouwtje een
jong heeft gekregen, wordt er in het water
opnieuw gepaard. De ontwikkeling van de
bevruchte eicel wordt ongeveer twee maanden
uitgesteld en de totale draagtijd komt zo op elf
maanden. De moeder eet zich voor de bevalling
helemaal vol om haar vetreserves op te bouwen.
Ze hijst zich op het pakijs en bevalt daar in de
regel van ��n jong. Het lijf van het jong is
bedekt met een zachte, dikke en donkergrijze
pels met een witte, zwartgestippelde buik. Het
jong leeft de eerste maand van de rijke, vette
moedermelk. Hij groeit snel en krijgt al snel
een speklaag ter voorbereiding op een
zelfstandig leven.
De zeeluipaard is een ervaren zwemmer. Hij is
snel en wendbaar, heeft een gestroomlijnd lijf
en krachtige vinnen. Hij kan wel honderd meter
diep duiken en meer dan een uur onder water
blijven. De voorvinnen worden gebruikt om te
keren, de staartvinnen voor de voortstuwing. Op
het land oogt hij onhandig en beweegt niet veel.
Zeeluipaarden leven meestal solitair. Volwassen
dieren zijn tijdens de zomer meestal te vinden
langs de randen van het terugtrekkend pakijs. In
de winter trekken zeeluipaarden van alle
leeftijden verder noordwaarts naar de
subantarctische eilanden.
Deze vleesetende zeehond heeft een gevarieerd
menu. Dit is ook de enige zeehond die regelmatig
jaagt op warmbloedige dieren zoals pingu�ns en
de jongen van andere zeehonden. Hij ligt net
onder de waterspiegel te wachten tot een
nietsvermoedende pingu�n een duik neemt. Wanneer
hij er eentje heeft gevangen, gooit hij hem van
links naar rechts tot de huid openbarst en
scheurt vervolgens met zijn lange hoektanden het
vlees van de botten. Het hoofdbestanddeel van
zijn menu is echter krill. Verder eet hij graag
inktvis, vis, aas en ook vogels.
Het aantal zeehonden in het uitgestrekte en
ontoegankelijke antarctische gebied wordt
geschat op zo'n 400.000. Zeeluipaarden worden
tegen de commerci�le jacht beschermd en genieten
ook een beschermde status, net als alle
zeehonden in het zuidpoolgebied.
|
