|
De
witpuntrifhaai
 Orde : Carcharhiniformes -
familie : Carcharhinidae - geslacht : Triaenodon
en soort Triaenodon obesus. Er leven meerdere
soorten rifhaaien in de wereldzee�n.
Deze haai mag er dan gevaarlijk uitzien, in
feite is hij een gedwee dier dat alleen mensen
aanvalt als hij wordt uitgedaagd. Meestal blijft
hij uit de buurt van de mens, al hapt hij soms
wel aangeboden voedsel van de hand van een
duiker. Hij komt voor in de Indische en in de
Grote Oceaan en is ��n van de talrijkste
rifhaaien, al wordt hij tegenwoordig door de
mens bedreigd.
De witpuntrifhaai jaagt meestal 's nachts en
gebruikt daarbij zijn elektrosensorische
organen. Overdag komt hij slechts af en toe te
voorschijn als er een grote voorraad voedsel is
en soms verenigen ze zich in grote,
rondcirkelende scholen om zich te voeden.
Meestal schuilen ze overdag in grotten of onder
richels in het rif, waar ze soms als stapels
grote boomstammen op elkaar worden aangetroffen.
Dezelfde dieren delen een thuisgrot waarin ze
elke dag terugkeren. De witpuntrifhaaien gaan
nooit ver dan deze grot weg en hun territorium
bestaat slechts uit een paar vierkante
kilometer. Hun vlees is giftig voor de mens,
maar tamelijk onschadelijk voor andere haaien en
dus vermijdt de witpuntrifhaai de open oceaan en
blijft in de betrekkelijke veiligheid van de
riffen.
Omdat hij zich vooral voedt met benthale dieren
(organismen die op de zeebodem leven), met name
krabben, kreeften en octopussen, doorzoekt hij
eerder de zeebodem dan open water. Hij jaagt met
zijn prima reukvermogen en scherp gehoor op vis
en grotere ongewervelde zeedieren en grist
makkelijk prooi uit spleten, holen en grotten in
de uitlopers en richels van het koraal. Anders
dan veel haaisoorten is hij niet territoriaal.
Hij heeft ook geleerd om vissersboten te volgen
om vis te stelen en associeert
scheepsmotorgeluiden met voedsel. Zijn tanden
zijn erg puntig om vis en andere prooi kleiner
dan hemzelf vast te kunnen pakken, dit in
tegenstelling tot de sabelachtige tanden van
andere haaien die dienen om stukken vlees uit
grotere prooi los te rukken.
Veel witpuntrifhaaien sterven in de vaak
kilometers lange drijfnetten die vissers in zee
laten drijven om tonijn te vangen. Deze netten
beschadigen ook het leefgebied van de haai
doordat ze stukken uit het koraalrif scheuren.
Het verlies aan zeeleven verstoort het evenwicht
in het ecosysteem waardoor bacteri�n en
schadelijke ongewervelde dieren het goed doen.
Chinese jagers jagen op haaien voor voedsel en
medicijnen. Ze vangen alle soorten haai, maar de
witpuntrifhaai is in feite giftig voor de mens
en kan iemand die de haai eet de ziekte
ciguatera bezorgen.
Volwassen witpuntrifhaaien paren veelal in de
zomer of de herfst en het vrouwtje krijgt twee
tot drie levende jongen. Bij de geboorte zijn
het 50 cm lange kopie�n van de volwassen dieren,
die direct al zelf kunnen jagen en zich
verdedigen.
|
