W ORLD E XPLORER     

Siteoverzicht
Email
Homepage
     

Rubriek : Op het land levende zoogdieren
 

De Tasmanse duivel

Orde : Marsupialia - familie : Dasyuridae - geslacht : Sarcophilus en soort : Sarcophilus harricii. De Tasmaanse duivel is het grootste lid van deze familie. Andere leden van deze familie zijn de buidelmuizen en buidelmarters uit Nieuw-Guinea, Australi� en Tasmani�.
Met zijn bek vol scherpe tanden en schreeuwend gegil, lijkt de Tasmaanse duivel erg gevaarlijk, maar over het algemeen is hij onderdanig, behalve wanneer hij eten moet delen met soortgenoten. Omdat hij niet kon wedijveren met de dingo, een hond die ge�ntroduceerd is in zijn vaderland, en werd vervolgd door Europese kolonisten, komt de duivel nu alleen nog voor op Tasmani�.
Tasmaanse duivels paren in mei en ongeveer een maand later worden er twee tot vier onderontwikkelde jongen geboren. Tasmaanse duivels zijn buideldieren en nadat de pasgeborenen in hun moeders buidel zijn gekropen, beginnen ze met drinken.  Na ongeveer veertien weken komen ze naar buiten en blijven ze achter in het hol terwijl hun moeder eten gaat zoeken. Wanneer de jongen groter worden, begint hun moeder ze op haar rug te dragen als ze naar buiten gaat. Ze zijn gespeend tegen de tijd dat ze acht maanden oud zijn en zijn dan volledig onafhankelijk. Wanneer ze het redden tot volwassenheid, hebben Tasmaanse duivels een levensverwachting van ongeveer acht jaar.
Ze komen voor in een grote verscheidenheid aan leefgebieden en overdag schuilt en slaapt de Tasmaanse duivel waar hij maar kan, zoals in een grot, holle boomstam of dichte bebossing. Tijdens de nacht gaat hij aas eten. Hij loopt op zijn gemak en speurt met zijn neus constant de grond af naar de geur van prooi. Hij heeft de reputatie dat hij een onstuimig karakter heeft en de duivel gromt met zijn kaken wijdopen als hij zich bedreigd voelt. Over het algemeen is hij echter niet agressief of territoriaal. Wanneer hij met anderen wedijvert om bij een groot karkas te komen, kan een Tasmaanse duivel af en toe agressie tonen door woeste geluiden te laten horen, van hoogtonig geschreeuw tot laag gegrauw en gegrom.
's Nachts kan deze sterke, kleine vleeseter een gebied omzwerven van ongeveer drie tot zestien kilometer op zoek naar voedsel, afhankelijk van hoe schaars het is. Hij heeft een zeer goede neus die hij gebruikt wanneer hij jaagt. Ieder dier, dood of levend, is geschikt. Reptielen, wallaby's, wombats, konijnen en andere kleine zoogdieren zijn allemaal een goede buit. Als het niet te groot is om aan te vallen, pakt hij levende prooi, die gedood wordt met een krachtige beet achter in de nek. Hij is echter ook een effectieve aaseter en verknoeit niets van zelfs het grootste karkas.
De Tasmaanse duivel is al eeuwen uitgestorven in Australi�, en velen geloven dat hij werd verdrongen door de dingo, die ge�ntroduceerd werd door aboriginals. De dingo werd echter niet naar Tasmani� gebracht, dus doet de duivel het daar nog steeds goed.


Klik hier om deze pagina als je startpagina in te stellen !

Google
 
Web www.worldexplorer.be
www.infoblog.be
© 2006 - WorldExplorer