|
Noordamerikaanse graafslangen
 Graafslangen
van het geslacht Chionactis (in de Verenigde
Staten shovel-nosed snakes genoemd) worden
aangetroffen in de zuidwesthoek van
Noord-Amerika waar ze voorkomen in dorre,
zanderige of rotsachtige woestijngebieden. Onder
de aanpassingen voor een leven onder de grond
bevinden zich gladde glanzende schubben en een
afgeplatte kop. Deze slangen zijn klein,
gewoonlijk minder dan dertig cm lang, en voeden
zich met ongewervelde dieren zoals schorpioenen,
spinnen en krekels, en de larven van kevers,
enzovoort. Er worden twee soorten erkend. Beide
zijn roomkleurig of geel en hebben een reeks
zwarte ringen op de rug. Sommige hebben
bovendien secundaire ringen die afhankelijk van
de soort of ondersoort zwart of rood zijn. Van
de westelijke graafslang worden vier
ondersoorten erkend, van de Sonora-graafslang
twee.
-
Chionactis occipitalis, de westelijke
graafslang
- C.o.annulata, de graafslang uit de
Coloradowoestijn
- C.o.klauberi, de Tucson-graafslang
- C.o.occipitalis, de Mojave-graafslang
- C.o.talpina, de Nevada-graafslang
-
Chionactis palarostris, de Sonora-graafslang
(zie foto)
- C.p.organica, de Organ Pipe-graafslang,
wordt aangetroffen in het uiterste
zuidwesten van Arizona, voornamelijk in het
Organ Pipe Cactus National Monument, en in
naburige delen van Sonora, Mexico.
- C.p.palarostris : komt alleen in Mexico
voor.
C.palarostris is de kleurrijkste van de twee en
heeft brede rode zadels tussen de zwarte ringen.
C.occipitalis heeft kleinere rode zadels, maar
bij sommige populaties, bijvoorbeeld
C.o.occipitalis uit de Mojavewoestijn, zijn deze
zadels geheel afwezig. Omdat ze dezelfde
gewoonten hebben en oppervlakkig gezien op
elkaar lijken, worden ze samen behandeld.
Het zijn woestijnslangen waarvan het leefgebied
onder meer bestaat uit zandlagen die rond droge
rivierbeddingen kunnen worden aangetroffen en
grintachtige en rotsachtige woestijngebieden,
typisch cactusland. Het houden van beide soorten
is uiterst plezierig. Ze hebben een zandlaag van
ongeveer vijf cm nodig waarin ze zich kunnen
ophouden en een dieet van krekels, larven,
enzovoort. Een klein deel lijkt niet graag
krekels te eten en wordt snel mager; in dit
geval probeert u ander voedsel totdat er een
acceptabel dieet is gevonden. Ondanks hun
woestijnachtergrond hebben ze altijd drinkwater
nodig, anders drogen ze snel uit. Sommige
exemplaren geven er de voorkeur aan van de
zijwanden van het terrarium te drinken nadat
deze besproeid zijn. Een temperatuur van
ongeveer 25-30 graden Celsius lijkt geschikt,
een temperatuurgradatie door een
verwarmingskabel of -kussen wordt aanbevolen. Ze
kunnen met een peilstift betrekkelijk
gemakkelijk worden gesekst en fokken zou
mogelijk moeten zijn. Wel moet er dan een
vochtige onderlaag worden aangebracht waarin de
eieren kunnen worden gelegd.
Deze slangen lenen zich goed voor een
natuurlijke inrichting van hun onderkomen
waarbij rotsen, cactusskeletten en levende
planten gebruikt kunnen worden. Ook kunnen ze
voorzicht met andere woestijnreptielen in een
ruimte worden gehouden, bijvoorbeeld met
geringde gekko's, aangezien ze geen neiging
vertonen gewervelde dieren te eten tenzij deze
veel kleiner zijn dan zijzelf.
Vanwege hun gravende levensstijl zijn ze niet
altijd zichtbaar. Ze zijn altijd 's avonds
actief, ongeacht of het terrarium verlicht
wordt.
C.palarostris is ongetwijfeld de
aantrekkelijkste soort, maar ook de moeilijkst
verkrijgbare. In haar verspreidingsgebied wordt
ze beschermd omdat dit gebied in het Organ Pipe
Cactus National Monument ligt. Alle vormen zijn
aantrekkelijk en interessant, en het feit dat er
weinig bekend is over deze soort, vooral met
betrekking tot hun voortplanting, zou haar
aantrekkingskracht alleen groter moeten maken.
|
